De reis naar Pabekh

Hallo allemaal!

Daar ben ik weer :D. De stroom is het de afgelopen paar dagen goed blijven doen, met wat tussen pauzes gister, maar ik kan iig weer even schrijven.

Zondag 9 oktober
Nadat we de nacht in de wildernis door hebben gebracht, zijn we van het kamp teruggegaan naar Rishikesh. Dat is na 1 nacht al weer helemaal wennen. Zo’n drukte en lawaai. Ik kon nu helemaal niet meer wachten totdat ik in Pabekh zou zijn.
We hebben Lisette en Mukesh bedankt voor alles en heel veel geluk gewenst met het bedrijf.
Daarna zijn we naar het guest house gebracht door vrienden van Mukesh op de moter. Dat is ook weer echt een ervaring, want ik hou al helemaal niet van die dingen, maar nu sjees je ook nog is overal langs en doorheen. Toch was het niet heel onaangenaam, want anders hadden we het hele stuk in de brandende zon omhoog moeten lopen :P.
De taxi was er al redelijk snel (hij is ook te zien in het programma :D), dus we hebben alle spullen in geladen en zin vertrokken.
Het eerste stuk was op een niet verasfalteerde weg, dus eigenlijk gewoon dwars door de bossen/jungle de berg op. Na ongeveer een uur kom je op een asfalteerde weg. Dat is wel heel fijn, want dat rijdt wat lekkerder.
We gingen echt heel hoog en het was heel helder weer, dus we hadden prachtig uitzicht. Op een gegeven moment zie je alleen maar een soort van lap van alleem maar bergtoppen. Het fijne hier is ook dat je niet van die haarspeldbochten hebt, zoals in Frankrijk of Oostenrijk. Je gaat hier veel geleidelijker omhoog. We zijn natuurlijk af en toe even gestopt om foto’s te maken.
Onderweg hadden we nog wel even oponthoud, want daar waren ze de weg aan het asfalteren. Ook dit gaat echt totaal anders als in Europa. Ze hebben hier helemaal geen bescherming voor, dus waarschijnlijk hebben die jongens over 2 a 3 jaar geen longen meer als ze zo door gaan. Bovendien zijn het de armste die dit werk moeten doen, dus ze zullen qua gezondheid sowieso niet zo goed verzorgt zijn. Natuurlijk vroegen ze allemaal aan de taxi chauffeur wie wij waren, wat we kwamen doen en waarom we in hemelsnaam helemaal daar heen gingen.. Best apart soms als je zo wordt aangegaapt...
Na ongeveer 3,5 uur kwamen aan bij het huis van de taxi chauffeur en daar hebben we even thee gedronken. Natuurlijk moest de hele familie er bij zijn en moesten we met iedereen op de foto :P. Ik ging met 1 meisje op de foto en op de foto leek het net of we de zelfde huidskleur hadden, dus dat was helemaal geweldig. Het is zo raar om te bedenken dat alles hier zo anders is. Zij doen er alles aan om blank te zijn, want dat is zogenaamd heel goed en wij liggen in de zon te bakken, om ook maar een beetje bruiner te kunnen worden.
Vanaf het huis van de taxi chauffeur was het ongeveer nog een half uur en de laatste 10 kilometer was weer een ongeasfalteerde weg, dus dat dit hobbel je echt alle kanten op. Uiteindelijk kwamen we aan in Deviked (volgens mij schrijf je het zo..), dat is het eerste dorp langs de weg, die het dichtsbij Pabekh ligt. Daar werden we opgewacht door twee jongens en een meisje die onze spullen naar beneden zouden dragen. Ook dit was echt bijzonder want je ging best stijl naar beneden en het is eigenlijk niet echt een pad te noemen en dat meisje gooide gewoon mijn zware koffer van 20 kilo op haar hoofd en wandelde gewoon naar beneden (en ik had alleen een rugzakje, maar het ging mij wel wat moeilijker af :P).
De wandeling naar beneden was heel zwaar, maar ook echt prachtig, want je hebt een uitzicht dat is zo mooi!!! Ik heb best bergen gezien in Frankrijk en andere landen, maar toch is het hier zo anders. Je voelt dat je echt in een soort van jungle bent beland met apen leopards en prachtige vogels en vlinders. Niet te vergeten dat je je in 1 klap helemaal 1 voelt met de natuur, omdat je niet echt op een pad loopt, maar gewoon dwars door de natuur.
Na goed en wel een half uur (misschien drie kwartier) kwamen we aan bij het huis van Nienke en daar werd ik gelijk besprongen door de hond, Nori. Echt een schatje!
Ook ontmoette ik Poorna voor het eerst en hij is heel aardig en vooral rustgevend.
Toen ik aankwam kreeg ik echt zo’n thuis gevoel en toen had ik het wel even moeilijk want ik miste jullie allemaal heel erg!
Het huis hier is ook echt prachtig! Heel warm en Indiaas en Nederlands door elkaar heen. Bovendien zie je vanaf hun huis alleen maar bergen, bergen en nog eens bergen. Dus je voelt echt alsof je in de middle of nowhere bent beland. Alsof je in een film zit die dan eerst een heel groot berggebied laat zien en dan heel langzaam gaat inzoomen en dan ergens tussen de wildernis en bomen en beesten zit jij :P.
Dina weer zien was ook heel leuk. Voor mijn gevoel is ze niet veel veranderd, want het was ook weer zo’n 3 jaar geleden dat ik haar voor het laatst had gezien. Eerst was ze verlegen, maar na de eerste nacht was dat ook weer weg.
We hebben even rustig gegeten en toen heb ik nog met mama gebeld, dat ik goed was aangekomen enzo. Natuurlijk waren zij op dat moment opweg naar de McDonals (JAM!!). En toen ben ik lekker gaan slapen.

Zo dat was dus de tocht naar Pabekh. Tot nu toe is het echt geweldig, maar.. daar vertel ik jullie de volgende keer weer over. Heel toevallig (of niet), maar altijd als ik achter de comp zit, gaan we daarna eten. We gaan nu lunchen en het zal wel rijst met daal en sabji zijn, maar het ruikt iig heerlijk! Tot de volgende keer maar weer!

Heeel veel groetjes en kusjes en knuffels Eva