De tweede week in PAbekh

Hallo allemaal!

Nou er is alweer een week voorbij en ik hoor van zo veel mensen dat ze graag nog een verslagje zien, dus hier is hij dan!

Het is eigenlijk heel apart, want je maakt hier gevoelsmatig zoveel mee, maar het zijn eigenlijk soms gewoon huis tuin en keuken dingen..
Maar omdat alles hier zo anders is, maakt alles een hele grote indruk op je. En als ik zeg alles is anders, dan bedoel ik ook echt alles!
Groenten die je hier hebt en ook in Nederland zijn toch anders. Laats aten we bijv aubergine en in Nederland is dat een beetje bruin/paars achtig, maar hier zijn ze dus groen en kleiner..
En alles wat je ziet is anders. Huizen zoals je ze hier hebt, kan je je niet eens voorstellen in Nederland.
En dan heb ik het nog niet eens over het uitzicht. Overal zijn bergen, bergen en nog eens bergen. Als je dus ook maar 1 voet buiten het terrein van het huis zet, moet je omhoog of omlaag. Wat natuurlijk wel heel fijn is voor je conditie, maar het is echt het tegenovergestelde van Nederland.

De afgelopen week ben ik voor het eerst naar het dorp geweest en dat was wel een fantastische ervaring.
Het is ongeveer zo'n 10 minuten naar beneden lopen. En je komt dan nog meer mooie bloemen en dieren tegen die je bij het huis nog niet had gezien.
Hoe die mensen daar leven is ook heel bijzonder. Iedereen woont in hele kleine, vaak oude huizen.
Het huis waar de moeder van Poorna bijv in woonde is 200 jaar oud.
En klein is echt klein, want vaak hebben ze niet eens een eigen huis per familie. Ik zal zo een foto op facebook zetten van een huis en daar wonen 5 families in.
Vaak hebben ze 1 kamer om in te slapen en dan nog een kookruimte. Het plafond is ook heel laag, ik moet er echt gebukt lopen en staan, nu zijn de mensen hier wel wat kleiner dan ik, maar toch is het best laag.
In het huis is ook eigenlijk geen licht, behalve van de lampen. Dus het is een beetje deprimerend :D.
Ze delen ook alles. Letterlijk alles, omdat ze zo dicht op elkaar wonen. Ze delen eten, zorgen, zorg voor de kinderen en af en toe een roddel hier en daar:P.
In het dorp zijn ze allemaal familie van elkaar en aangezien Poorna hier vandaan komt, zijn ze ook allemaal familie van Nienke en Poorna.
Als we daar ook komen, komen we nooit met lege handen thuis. Je krijgt van iedereen groenten en fruit.
Wat ook heel leuk is, dat ze het allemaal helemaal geweldig vinden dat we langskomen. Natuurlijk is het sowieso bijzonder om een blanke te zien, maar de mensen zijn hier zo gastvrij. Iedereen wil dat je gaat zitten en ze bieden je allemaal chai (zwarte thee met melk en heeeeeeeeeeeel veel suiker) aan. En dan bij de derde chai denk je:' Nee niet weer! Ik stuiter zometeen die berg op!'
Maar je voelt je hier, terwijl je echt een totaal vreemde bent en ook nog is buitenlander en ook nog is blank, wel ongelovelijk geaccepteerd.En ik vind het dan ook heel leuk om naar het dorp te gaan.

Verder wordt je hier ook heel bewust van alles. Van je lichaam, je gedachtes, maar ook de natuur. Je bent echt helemaal 1 met de natuur. Alles vliegt om je heen en gaat ook heel brutaal op je zitten.. Maar na 2 twee weken maak je daar ook niet meer druk om en laat je ze ook maar lekker en soms als ik mij dat realiseer is dat wel heel grappig, want in nederland zou ik echt gillend weg rennen.
Oh en dan heb ik nog niet verteld wat er in mijn kamer rond loopt! Ik heb nu twee huisdieren. Spin sebastiaan en spin mickey (:P) en die zijn echt enorm!! Voor nl handstaven dan.. Echt mensen, als je bang bent voor spinnen kom dan vooral niet naar india want we hebben hier hele families in huis..:P
Maar vandaag was wel een trieste dag, want spin sebastiaan is opgegeten door Nori, de hond. Ik werd heel boos, dus ze rende weg en nu weet ik niet of ze hem ook daadwerkelijk heeft opgegeten of alleen gevangen, maargoed ik ben dus 1 huisdier armer..

Wat ook voor wat sensatie zordge is dat vorige week woensdag mijn beugelding achter mijn tanden is los gegaan tijdens het eten. Het is nogal vervelend, want tijdens het eten gaat dat draadje nu alle kanten op en mijn tand doet ook heel pijn..
Mja ik zal je vertellen hoe dichtbij de eerste tandarts is, namelijk een 2 dagen. Dat betekend; een half uur de berg op (voor mij eerder 1 uur..), dan 6 a 7 uur in de jeep en dan een nachtje slapen, want je kan de volgende dag pas terecht natuurlijk..
We wilden het eerst zo laten, maar ik denk dat ik na 6 weken een los draadje in mijn mond helemaal gek word, dus we hebben toch besloten om naar de tandarts te gaan.
Dat betekend dat ik volgende week dinsdag naar Dehradun vertrek..

Ook heb ik engels les gegeven vorige week en het wordt steeds leuker, omdat de kinder ook steeds minder verlegen worden. Hier in India krijgen ze vooral schrijven en dus niet spreken, maar de leraren zijn hier ook een soort van god. Als zij a zeggen, dan is het a en dan moet iedereen a mee zeggen. In het begin vonden ze het dan ook heel eng om iets te zeggen, omdat ze bang waren dat het fout was. En ze durfden ook geen nee te zeggen, of ik begrijp het niet. Maar dat komt nu steeds vaker voor, dus dat is heel fijn, want dan weet ik ook of ze het echt begrijpen of niet.

Nja, ik kan nog wel even doorschrijven, maar voorlopig houd ik het hierbij.
En wees niet ongerust als ik weer een tijdje niet schrijf, want soms is geen bericht wel goed bericht. Voordat ik volgende week naar Dehradun ga, zal ik nog wat schrijven, want morgen is Nienke jarig en is het Diwali (een lichtfeest), dus dat beloofd veel goeds. Bovendien is er morgen geen maan, wat betekend dat je alle sterren en de melkweg kan zien! Nou tot volgende week dan maar weer!!

Heeeeel veel kusjes en hugs Eva