Alweer een tijdje geleden

Namaste sub!

Het is alweer een tijdje geleden en ik heb het een beetje druk gehad en vandaar dus geen tijd gehad om een verhaaltje te schrijven. Maar daar ben ik dan eindelijk weer! Dus ga maar weer lekker zitten, want ik heb heel veel te vertellen!

Voordat ik weg ging was het op 26 oktober Diwali. Het was tevens ook de verjaardag van Nienke. De dag ervoor is Dina naar Deviked gegaan om voor het eerst vuurwerk te kopen met haar vriendjes (en natuurlijk heeft ze ook iets gekocht voor Nienke).
Diwali is een lichtfeest. Lord Rama had een demon verslagen en toen hij terug kwam in zijn stad, stak iedereen allemaal lichtjes aan. Vandaar dat met Diwali de mensen allemaal lichtjes ophangen, kaarsjes aansteken en vuurwerk afsteken.
Deze dag heb ik voor het eerst ook wat bijzonders gedaan :D. Ik had namelijk brood gebakken, maar niet zomaar brood, brood met hennep. Ze gebruiken de zaden hier voor heel veel dingen, omdat het heel gezond schijnt te zijn. En dus ook door het brood.

Dinsdag 1 november zijn Nienke en ik vertrokken naar Dehradun. Iets voor 8en begonnen we aan de klim naar boven. het ging eigelijk heel goed. Het was wel heel zwaar en ik was eigenlijk al heel snel buiten adem, maar door steeds op mijn ademhaling te letten en vooral met mijn buik te ademen, bleef je heel erg bij jezelf en was het een soort meditatie. Ik heb er maar liefst een uur en een kwartier overgedaan.
Op een gegeven moment kwamen we ook ‘boven’ aan de berg, vlak onder Deviked en daar hadden we even pauze.
Het uitzicht hier was zo prachtig. Je kon helemaal uitkijken over de vallei. De natuur hier is zo mooi en als je er zo’n lange tijd in leeft ga je je helemaal een voelen met de natuur. Zelfs als je dan je ogen dicht doet voel je nog hoe mooi hier alles is en voel je alle energie die hier stroomt.
Boven aangekomen stapten we in de taxi bij Naresh en dit was eigenlijk heel raar om na 3,5 week weer in een auto te stappen. Alles gaat hiet zo langzaam en overal wordt de tijd voor genomen. Dan is zo’n auto opeens heel snel en voelt heel onnatuurlijk aan. Dit vond ik ook weer een aparte gewaarwording, omdat ik natuurlijk al 18 jaar lang gewend ben om in een auto te stappen en het nu opeens raar vind :P.
’s Avonds kwamen we aan in The President hotel en hebben we ons een beetje opgefrist, waarna we zijn gaan eten met een vriend van Nienke, Samir. Dit is ook een apart figuur hoor. Hij ziet eruit als een indier, maar is het totaal niet. Hij heeft een tijd in Engeland gewoont en als je met hem praat is het ook net alsof je in Engeland beland bent. Qua taal, accent, maar ook qua lichaamshouding is het totaal geen Indier, maar meer een verstrooide engelse proffessor.

Woensdag was het dan eindelijk zo ver, ik mocht naar de tandarts! Samir had ons opgehaald en ons naar de praktijk gebracht, die er echt best modern uitzag. Het was even alsof ik in het westen was beland, alleen dan met allemaal indiers..
Ik moet wel zeggen, toen ik in de wachtruimte zat kreeg ik wel enigzins de zenuwen. Je bent toch in een totaal ander land, waarin niks hetzelfde is en straks gaat iemand met een soort boor je mond in. Gelukkig was de tandarts heel aardig (en kwam zelfs in pak), waardoor ik mij toch iets veiliger voelde. De behandeling is verder ook goed gegaan en hij heeft netjes alles weggehaald.
Daarna zijn we nog gaan winkelen en heb ik het echte Dehradun gezien.
Echt alles is druk. Er zijn ongelovelijk veel mensen op straat. Er zijn enorm veel auto’s en motoren. En aangezien er eigenlijk geen verkeersregels zijn, behalve dat je eigenlijk gewoon constant moet toeteren, is het verkeer ook heel anders. Terwijl ik wel moet zeggen dat ik mij hier veiliger voel dan in Nederland. Iedereen gaat hier wat meer mee met de stroming in het verkeer en de mensen zijn ook veel meer alert.
Alhoewel de winkelstraat niet heel druk was, slurpt het toch enorm veel energie. Het is zo’n andere wereld, daar kan je je niks bij voorstellen. Ik had echt het gevoel alsof ik in een soort aladin film terecht was gekomen. Allemaal van die kleine straatjes en enorm veel kleding winkels. Dat werkt hier ook anders als in Nederland. Vaak hangen er allemaal stoffen aan de muur of liggen ze in kasten en dan ga je zitten en dan staat er een man voor je op tafel, die dan alle stoffen uit de muur trekt en je van alles showt. Ze maken er hier echt een hele show van.
De mode hier is ook zo anders. Bijna alle vrouwen hier dragen suits, maar wat ik het meest anders vind, zijn de kleuren en alle bling bling. Als je dan rondloopt in zo’n stad, zie je echt alle kleuren van de regeboog en zelfs nog meer. Echt een super leuke ervaring.

En toen sloeg het noodlot toe...
Oke zo erg was het nog niet hoor :P.
Inmiddels weet iedereen het wel volgens mij, maar ik ben dus ziek geworden.
Donderdag werd ik wakker met hele erge buikpijn. Toen dat na een paar uur niet weg ging had ik wat ingenomen tegen de pijn en die ging dan ook wel weg, maar ik kreeg alsnog koorts (wat wel echt een teken had moeten zijn, want als je koorts krijgt, terwijl je iets heb ingenomen wat ook koortsremmend is, dan is er iets niet goed aan de hand).
Het ging eigenlijk voor de rest die dag best goed, maar af en toe had ik dan een steek in mijn buik.
Vrijdag zijn we de twee andere meiden gaan ophalen van het vliegtuig en zijn naar Rishikesh gegaan. Met de meiden kan ik het heel goed vinden. Komt waarschijnlijk ook omdat je door het reizen veel dezelfde interesses hebt.
’s Avond zijn we nog naar een tempel geweest waar iedere avond een soort ceremonie is en waar ze puja (offer) doen. Dit was heel leuk om te zien, alhoewel op een gegeven moment de mensen meer aan het fotograferen waren, dan dat ze daar echt serieus voor die puja zaten.
Vrijdag avond ging het naar mijn gevoel een stuk beter, maar na het eten ging het helemaal mis. Toen we bij het Guest House aankwamen voelde ik mij zo slecht dat ik gelijk was gaan liggen. Ik werd toen meteen misselijk, maar er kwam niks uit, dus ben nog op bed gaan liggen. Uiteindelijk werd ik zo misselijk dat ik moest overgeven en ik dacht dat ik daarna het ergste had gehad, maar oh wat had ik het mis..
De misselijkheid bleef, dus besloot ik daarvoor wat in te nemen en toen werd de misselijkheid wel minder, maar toen kreeg ik weer die pijn. En die werd eigenlijk alleen maar erger en erger. Uiteindelijk moest ik ook nog naar de wc en kwam er dus aan twee kanten al het voedsel uit van de afgelopen dagen. En daarnaast had ik dus ook nog die hevige buikpijn. Op een gegeven moment besloot ik wat in te nemen tegen de pijn, maar dat is er volgens mij gelijk weer uitgekomen, maar toen het na een half uur iig niet werkte, was het inmiddels al half twaalf en besloten we een dokter te bellen.
Nienke belde eerst Mukesh om te vragen wat het handigst was, maar die zei dat we naar het ziekenhuis moesten, dus die kwam er meteen aan.
Eigenlijk was alleen het Government ziekenhuis open en Mukesh wilde niet voor een dichte deur staan, dus besloten we daar maar heen te gaan. (Zij besloten meer dan ik, want ik kon niet echt veel :P).
Toen we daar aankwamen leek het net of het hele ziekenhuis verlaten was. Achter de balie zat een man in een legerpak te slapen. Eenmaal wakker wees hij ons een kamer aan waar we in moesten. Dit was een redelijk grote kamer met twee tafels waar zwart, leren matrassen op lagen en daar ben ik op gaan zitten. Ik scheet echt letterlijk en figuurlijk in mijn broek, want het ziekenhuis was echt enorm vies en de dokter was ook echt totaal niet aardig. In zo’n vreemd land voel je je dan toch wel ongemakkelijk.
Hij gaf mij een pijnstiller en antibiotica en daarna moest ik aan het infuus. De kamer waar ik toen terecht kwam was nog erger dan eerste. Op de bedden zaten zelf nog bloedvlekken.. Mukesh had toen een deken uit de auto gehaald waar ik op kon liggen.
na zo’n 3 a 4 uur, was ik eindelijk klaar. Inmiddels was het volgens mij zo rond half 6 en we zijn terug gegaan naar het guest house.
We moesten eigenlijk de volgende ochtend terug komen, maar toen besloten we om naar het prive ziekenhuis te gaan. Hier werd ik gelijk geholpen, hoewel de hele hal echt helemaal vol stond met allemaal indiers (dan komt je witte gezicht toch best van pas :P). Hier was het een stuk schoner en ook de dokter was meer westers ingeschesteld qua taal en schoonheid. Hier heb ik ook nog de hele dag aan het infuur gelegen, omdat ik zoveel vocht had verloren en eindelijk om 8 uur ’s avonds was het hele verhaal voorbij en mocht ik terug naar het guest house.
Inmiddels gaat het een stuk beter. Ik kan nog niet veel dingen eten en ik eet ook echt muizen porties, maar ik voel me wel weer veel beter.

Afgelopen zaterdag was Sigrid, een van de meiden, jarig. Ze werd 22 en we hebben de hele dag allemaal lekkere dingen gemaakt. ’s Avonds kwamen de meiden, Rajif en Mukesh (andere dan uit Rishikesh) uit het dorp om te koken. Ook dit was weer een hele ervaring. De meiden gingen bij het vuur zitten en chappattis maken en Mukesh maakte sabji en kofta (een soort gefrituurde courgette). Het was echt heel leuk om te zien hoe dit allemaal in zijn werk ging, en wees gerust, ik heb alle recepten op geschreven, dus die komen ook mee naar huis.

Zo ik denk dat dit wel weer even genoeg is, ik moet natuurlijk ook wat overhouden om thuis te vertellen :P.

Nog heel veel kusjes
Eva