De achtbaan van mijn leven

Buenos dias!!

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik wat heb geschreven en het voelt net alsof ik in een achtbaan heb geleefd. Ik heb zoveel meegemaakt, gedaan en er is zoveel gebeurt. Ik weet niet zo heel goed waar ik moet beginnen en wat ik allemaal wil vertellen dus ik ga mijn best doen om er een leuk verhaaltje van te maken.

In het weekend van 9 juni ben ik met Nick, Bianca en Chandler naar Lake Titicaca gegaan. Op zaterdag zijn we vertrokken met een toeristenbus die onderweg naar Puno op leuke plekjes stopt. Zo stopten we eerst bij een kerk waar je heel veel peruviaanse invloeden kon zien op de stijl van de kerk hier. In plaats van Christelijke kruisen hebben ze hier stiekem ook inka kruisen in de kunst verwerkt en worden heel veel spanjaarden als heel slecht afgebeeld. Heel bijzonder om te zien hoe dat toen toch onder de mensen leefde.
Ook zijn we gestopt bij een hele belangrijke ruine waar er werd verteld hoe de mensen vroeger leefden.
Na de lunch zijn we nog gestopt op het hoogste punt van onze busrist voor wat prachtige kiekjes en om een uur of 5 kwamen we dan aan in Puno. Hier stond ons nog een verrassing te wachten, want in plaats van 1 of geen persoon, stonden er twee mannen met mijn naam op een bordje ons op te wachten. Het was nog een heel gedoe want alle twee wilden ze ons meenemen. Uiteindelijk met the agency gebeld en is alles toch nog goedgekomen.
Zondag vertrokken we met de boot het meer op. En ik ben op heel wat meren geweest, maar niks kun je vergelijken met dit. Je zit op bijna 4000 meter onder de strak blauwe lucht op 1 van de grootste meren die ik misschien ooit wel heb gezien. Het uitzicht is zo enorm prachtig (hopelijk hebben jullie al wat van mijn foto´s kunnnen genieten).
Eerst gingen we naar Uros (the floating islands) en dit was heel bijzonder. Deze mensen hebben hun eigen eilanden gemaakt en moeten deze onderhouden en ankeren, anders drijven ze ervandoor.
Na Uros gingen we naar het 2e eiland op onze trip, waar ons gastgezin ons al stond op te wachten. Ik had eigenlijk verwacht dat deze mensen helemaal verpest zouden zijn door al het toerisme, maar dat viel enorm mee. Ze woonden in een heel klein huisje met eigen tuin en wc huisje en ook de kinderen aren nog heel puur en geïntresseerd in ons. Een super ervaring!
Dat neemt niet weg dat deze mensen helemaal niets doen met toerisme want tijdens de lunch kwamen ze al aan met al hun mutsen en handschoenen, of wij die wilden kopen.
Het is heel moeilijk, want overal krijg je een enorm schuldgevoel. Je wordt wel door deze mensen in hun huis ontvangen en ze koken voor je. Maar tegelijkertijd kan je niet altijd maar aan iedereen geld blijven geven.
Ook ´s avonds hadden de mensen een speciaal feest voor ons gehouden waarbij we ons moesten verkleeden en dansen. Dit terwijl de lokale mensen hier eigenlijk helemaal niet zo´n behoefte aan hebben. Ze doen het alleen voor het geld. Dit was zo apart om te zien hoe deze mensen al hun eigenwaarde en cultuur zo maar te koop zetten alleen omdat ze willen meedraaien in de wereld.
Na een heerlijke nacht slapen hebben we nog de tweede dag op de boot gezeten genietend van het uitzicht, lunch en hike op een ander eiland en ´s middags weer terug naar Puno.
Ondanks het toerisme toch heel wat aardige mensen ontmoet en prachtige natuur gezien!

Dinsdag en woensdag ben ik weer naar mijn project geweest en deze week was het nog veel leuker. Ik begon echt een band te krijgen met de kinderen en ze vroegen allemaal waar ik de week daarvoor was geweest en dat ze mij misten. Alhoewel het soms wel moeilijk is met mijn spaans als ze plotseling beginnen te vechten, want probeer dan maar eens uit te leggen dat dat niet mag. Ook met het feit van cultuur verschillen omdat ze van hun ouders leren om elkaar tikken te geven. Terwijl wij ze dat juist proberen af te leren.

Afgelopen weekend was eindelijk het grote weekend. De uitstap van de omgeving: Machu Picchu!
Zaterdag vertrokken we eerst met de bus en daarna met de trein naar Aguas Calientes. Dit is het dorpje dat onderaan de berg ligt van Machu Picchu. Dit was al super om te zien, omdat je heel veel lager zit dan Cuzco en dus de natuur heel anders is. Het lijkt veel meer op een bos of een soort Jungle. En daar zit je dan in een klein dorpje waar omheen alle bergen als tanden de lucht in schieten.
De volgende ochten zijn we enorm vroeg opgestaan, kwart voor 4. Want om half 5 vertrokken we al naar het busstation. Ik weet niet wanneer ik hier weer ben en ik wilde dan ook per see in de eerste bus omhoog zitten (gelukkig was dat gelukt anders waren we voor niks zo vroeg op gestaan :P).
Het was nog best donker en mist bleef nog prachtig rondom alle bergen hangen waardoor alles een heel sinister en misterieus gevoel gaf.
En toen waren we er eindelijk Machu Picchu. Natuurlijk heel wat toeristen, maar het is zo prachtig! Het ligt op een berg met daarom heen allemaal andere bergen die de lucht in schieten waardoor het een heel bijzonder beeld is. Het was al wel licht, maar de zon was nog niet boven de bergen, dus daar hebben we eerst op gewacht. En toen dat gebeurde werd alles nog veel magischer. Straal voor straal werd langzaam de hele ruine verlicht en dit was echt een prachtig aanzicht. Plus dat op dat moment een man zijn vriendin ten huwlijk vroeg vlak naast ons, dus dat was nog des te leuker!!
Om 8 uur hadden we een guided tour door de ruines en hebben we heel wat geleerd over de mensen. zo hebben ze hier niet eens zo heel lang geleefd en hebben ze heel veel niet afgemaakt, omdat ze moesten vluchten voor de spanjaarden. Ze waren bang dat zij alles zouden verwoesten, dus besloten ze om alles achter te laten in de hoop dat de spanjaarden deze plek nooit zouden vinden.
Om 10 uur begon ons volgende avontuur want we gingen namelijk de berg die je op alle foto´s ziet beklimmen. Dit was enorm vet! Het waren wel soort van treden, maar meer uitgehakte rotsen die recht omhoog gingen. Een hele klim dus, maar het uitzicht echt helemaal waard. Vanaf deze berg kon je heel goed de vorm van Machu Picchu zien en realiseerde je je dat je er eigenlijk heel ver vanaf zit zo hoog op die berg.
Jammer genoeg was ik na deze klim doodziek geworden, dus heb ik niet heel erg veel meer meegekregen en kunnen genieten van de rest van de dag, maar de cohtend was echt super en helemaal de moeite waard!

Weer terug in Cuzco bleek ik een gemeen kadootje gekregen te hebben van het universum, namelijk bronchitus. Dit was niet zo heel fijn, want dat betekende dat ik maandag tot woensdag ochtend in een kliniek heb moeten liggen.
In eerste instantie vond ik het allemaal niet zo heel erg, want ik was al heel lang aan het hoesten en ook dit was weer een ervaring omdat ik alles in het spaans moest doen, maarja ik ben hier natuurlijk niet om ziek te zijn.
Ik moest wel zeggen dat ik hierdoor al mijn ervaringen nog meer waardeer. En ik koester de tijd die wel met de kinderen heb gehad heel erg. Ookal had ik eigenlijk meer tijd met ze door willen brengen. Ook de mensen hier die ik allemaal heb ontmoet ben ik heel erg gaan waarderen.
We hebben er helemaal ons eigen gekke familie van gemaakt. En ik weet dat ik deze mensen heel erg ga missen, maar ik ben wel blij dat ik mij dat nu al realiseer en nog de week de tijd heb om overal van te genieten, in plaats van mij op het allerlaatste moment te realiseren dat ik eigenlijk geen afscheid wil nemen. Alles heeft dus zo zijn voor en nadelen.

Het is echt een hele ervaring om hier te zijn. Heel anders als india en dat wist ik ook van te voren, maar je weet natuurlijk nooit hoe het uitpakt. In india was ik heel erg met de lokale mensen en zat ik helemaal in de middle of nowhere. Hier zit ik midden in het centrum van een van de meest toeristische stad van het land. We zitten in 1 groot huis met allerlei nationaliteiten en dat maakt het soms heel erg moeilijk om echt het leven van Cuzco te leren kennen. Als je hier de straat op gaat zullen ze je altijd zien als een toerist. Toch is het hier net zo bijzonder als in India. Daar leerde ik heel veel over de inidaase cultuur en hier leer ik heel veel van alle verschillende mensen van over de hele wereld en heb ik heel wat vooroordelen bij moet stellen. Overdag en ´s avonds zijn we een groot kliekje toeristen, maar hebben we heel veel plezier en proberen we zoveel mogelijk te doen.
En dat maakt het vrijwilligerswerk des te leuker, omdat ik dan echt de cultuur van Cuzco in duik. Ik werk echt in de achterbuurt van Cuzco en met hele arme kinderen. Kinderen die vies zijn en niet weten wat handen wassen en tanden poetsen is. En sommige krijgen geen liefde thuis. Dus dat geven wij dan van harte en met heel veel plezier aan ze.
Morgen is alweer mijn laatste dag om te gaan werken en ik weet zeker dat ik het niet leuk ga vinden om van deze kinderen afscheid te moeten nemen, maar ik heb echt een hele geweldige tijd met ze gehad en veel van ze geleerd.

Het aftellen begint nu toch ook echt wel, want ik heb dus nog maar 1 week. Wat ik allemaal nog ga doen weet ik nog niet heel goed, behalve dat ik mijn uiterste best ga doen om over van te genieten!

Heel veel liefs en tot snel!
Eva xxxx